[ Pobierz całość w formacie PDF ]
zgrzewania w zależności od użytych materiałów (w przypadku trudności należy poprosić
nauczyciela o pomoc),
4) sprawdzić stan techniczny i prawidłowość doboru elektrod do zgrzewania,
5) wykonać czynność zgrzewania,
6) ocenić wykonaną pracę,
7) zaprezentować wykonane ćwiczenie.
Wyposażenie stanowiska pracy:
- zgrzewarka,
- układ elektrod,
- schemat procesu zgrzewania,
Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego
31
- plansze obrazujące szwy zgrzewane,
- elementy połączone metodą zgrzewania,
- literatura z rozdziału 6 poradnika dla ucznia.
wiczenie 4
Wybierz wśród zgromadzonych próbek szwów zgrzewanych i szwów powstałych za
pomocą szycia te, których konstrukcje są do siebie najbardziej podobne. Uzasadnij wybór.
Sposób wykonania ćwiczenia
Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:
1) dokonać analizy treści ćwiczenia,
2) zorganizować stanowisko pracy,
3) dokonać analizy szwów zgrzewanych i szwów powstałych za pomocą szycia,
4) wybrać szwy o podobnych konstrukcjach,
5) uzasadnić pisemnie wybór,
6) dokonać samooceny wykonanej pracy,
7) zaprezentować wykonaną pracę.
Wyposażenie stanowiska pracy:
- próbki połączeń wykonanych za pomocą różnych szwów zgrzewanych i szwów
powstałych za pomocą szycia,
- plansze obrazujące różne rodzaje szwów zgrzewanych i powstałych za pomocą szycia,
- przybory piśmiennicze,
- literatura z rozdziału 6 poradnika dla ucznia.
4.3.4. Sprawdzian postępów
Czy potrafisz Tak Nie
1) wymienić operacje technologiczne wykonywane za pomocą
zgrzewania?
2) scharakteryzować dielektryki, dipole elektryczne i proces
polaryzacji?
3) wyjaśnić, jak zachowuje się dielektryk umieszczony między
płytkami naładowanego kondensatora?
4) wyjaśnić, w jaki sposób zachowują się dipole po doprowadzeniu do
okładzin kondensatora prądu o wielkiej częstotliwości ?
5) przedstawić kryterium doboru materiałów do zgrzewania?
6) wyjaśnić budowę urządzenia zgrzewającego?
7) dobrać elektrody do procesu zgrzewania?
8) określić parametry procesu zgrzewania i ich wpływ na jakość
procesu?
9) scharakteryzować szwy zgrzewane?
10) przedstawić praktyczne zastosowanie metody zgrzewania
w obuwnictwie?
11) scharakteryzować błędy procesu zgrzewania?
Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego
32
4.4. Stosowanie łączników sztywnych w połączeniach
konstrukcyjnych i ozdobnych
4.4.1. Materiał nauczania
Aączniki sztywne stosowane są głównie przy łączeniu elementów spodowych,
ćwiekowaniu cholewek (gwozdzie, śruby, kołki, klamry, teksy) oraz jako połączenia
pomocnicze i ozdobne elementów cholewki (nity, haki, uchwyty, guziki zatrzaskowe).
Aączniki sztywne są dostarczane do produkcji w dwu podstawowych postaciach:
- jako wyroby gotowe o określonych kształtach i wymiarach w granicach dozwolonej
tolerancji (nity, śruby, teksy, gwozdzie, haki, uchwyty, guziki),
- jako półfabrykaty w kształcie drutu, taśmy, drutu gwintowanego, z których maszyna
odcina i formuje żądany element (klamerki, kołki, śruby).
Aączniki zakończone ostrzem (gwozdzie, teksy) są wbijane do materiału pod wpływem
nacisku zewnętrznego. W pierwszej fazie następuje stłaczanie materiału, a po przekroczeniu
granicy wytrzymałości, naruszenie struktury materiału, bezpośrednio pod ostrzem łącznika.
Przy dalszym zagłębianiu materiał jest rozciągany. Powoduje to powstanie bezpośrednio przy
łączniku plastycznej i sprężystej deformacji łączonych materiałów.
Wytrzymałość połączenia za pomocą łącznika sztywnego można określić jako siłę
potrzebną do jego wyciągnięcia z materiału. Wytrzymałość ta jest zależna od średnicy
gwozdzia (d), jego długości (l) pomniejszonej o wysokość ostrza (v), ciśnienia materiału (p)
i współczynnika tarcia (f). Można ją podwyższyć przez ryflowanie (nacinanie) trzonu
łącznika lub przez jego zanitowanie. Ryflowanie spowoduje zwiększenie współczynnika
tarcia, ponieważ przy rozdzielaniu złącza element łączący wykonuje dodatkową pracę
w miejscach występowania wgłębień. Zanitowanie natomiast jest możliwe tylko wtedy, gdy
łączniki przechodzą przez wszystkie warstwy łączonych elementów. Siły działające na
gwózdz przedstawia rysunek 23.
Rys. 23. Siły działające na gwózdz Rys. 24. Aączenie elementów za pomocą kołków drewnianych
[4, s. 238]. [4, s. 240].
Przy łączeniu elementów za pomocą kołków drewnianych nie ma możliwości
bezpośredniego wbicia ich do materiału, ponieważ opór materiału jest większy niż
wytrzymałość kołka na zginanie. Dlatego przed wbiciem kołka do materiału wykonuje się
otwór za pomocą nakłuwaka o przekroju mniejszym od łącznika. Podczas zagłębiania
elementu do otworu następuje rozciąganie łączonych materiałów. Powstaje wtedy deformacja
sprężysta, która wywiera nacisk na powierzchnię kołka, czyniąc połączenie trwałym
i wytrzymałym (rys. 24).
Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego
33
Do łączenia elementów za pomocą łączników, wykonanych z drutu stosuje się maszyny,
które oprócz urządzenia wbijającego mają urządzenie tnące drut i formujące klamerkę.
Wielkość siły i praca niezbędne do pokonania oporów przeciwko wnikaniu łącznika do
materiału są zależne od:
- właściwości łączników (rodzaj łącznika, jego przekrój poprzeczny, kształt, wykończenie
powierzchni),
- fizykomechanicznych właściwości łączonych materiałów (materiały twarde stawiają
większy opór),
- wielkości zagłębienia łącznika do materiału.
Aączniki takie jak: nity, guziki zatrzaskowe, uchwyty, haki, sprzączki pełnią w obuwiu
funkcję ozdobną oraz mogą służyć jako połączenia pomocnicze, wspomagające połączenia
konstrukcyjne. Rzadko stanowią połączenia zasadnicze.
Np. połączenie obłożyny z przyszwą w obuwiu derbowym w miejscu rygielka
wykonanego za pomocą szycia może posiadać dodatkowe wzmocnienie w postaci nitu.
Zamocowany nit służy jako połączenie pomocnicze oraz pełni funkcję ozdobną.
Jako łączniki zasadnicze konstrukcyjne można zastosować nity w obuwiu paskowym.
Paski cholewki połączone nitami nie wymagają połączenia szytego.
Tabela 2 Aączniki stosowane w cholewce [opracowanie własne].
[ Pobierz całość w formacie PDF ]